اشعار

پـروانه زاده‌ایم که با سوخـتن خـوشیم            ما کـوچ کـرده‌ایم ولی با وطن خوشیم

مـا از طُـفـیـلـیِ گِـلِ یــاریـم هـرکـجـا            خیمه زدیم اگر، به هوای قرَن خوشیم

ای حُـسن سـراپا و سراپا همگی حُسن            ای چون پدرانت شده یکجا همگی حُسن

چون مادر خود حضرت زهرا همگی حُسن            لبریز شود با تو به هر جا همگی حُسن

ما مانـده‌ایـم و حـسرت ایـوان سامـرا            جامـانـده‌ایم و دست به دامـان سامـرا

ما کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کـنـیم            از ذرّه‌هـای خـاک بـیــابــان ســامـرا

شکـر ایـزد که دلبـری داریم            دلـبـر بـنــده پــروری داریـم

دلــربــای مــظـفــری داریـم            در دل خویش، گوهری داریم

با دسـت خـالی آمـده‌ام سـامـرایـی‌ام            آقـا نـگــاه کـن بـه مــرام گــدایـی‌ام

مِهرت به اوج می‌کشد از بی‌نوایی‌ام            اهل شما نبـاشم اگر، پس کجـایی‌ام؟

وقـتـی تـمـاشـا می‌کـنـم آئـیـنـه‌ها را            اِنـگـار مـی‌بـیـنـم کـمـالِ کـبـریـا را

حس می‌کنم خورشید را در این حوالی            حس می‌کنم در این حرم لطفِ خدا را

سری که سجده کرده بر پای دل            بـه قـصد قـربت و تـولای دل

با نگـه حـضـرت زهـرای دل            آمـــده تــا عـــالــم بــالای دل

ما که خود را به صفِ مردمِ دانا زده‌ایم            پـشـتِ پـا بر هـمه آرایش دنـیا زده‌ایم

هرچه داریم هـمه نعـمـتِ آل الله است            تکـیه بر طـنـطنـۀ عـالـمِ مَـعـنا زده‌ایم

نگـاه لطـف تو باعـث شده گـدا باشـم            دخیل بسته به آن صحـن با صفا باشم

چه چیز بهتر ازاینکه میان اینهمه درد            به درد عـشق تو هـمواره مبـتلا باشم

کم گفتن از مقام کریمان درست نیست           غافل شدن زحرمت آنان درست نیست
وقتی که سقـف روی سر ما کـشیـده‌اند           ماندن به زیر بارش باران درست نیست

بـی‌نـور عـبـادت، دل مـا دل نـشـود            بـاران امـیـد و شـوق، نـازل نـشـود
همواره رسیدن به خدا یک سفر است            آن جز به شبِ سجود، حاصل نشود

عزیز فـاطـمه ای مهـربان بی‌هـمتا            دوبـاره سائلی آمـد، درِ حـرم بگـشا

نشان خانـه‌تان را ز هر که پرسیدم            نـشـان سـیـدی از خـانــوادۀ زهــرا

مشکـین زلفـت شد سر خـط خـبرها            پـیـچـیـدگـیـش عـلت جـلـب نـظـرها

وقتی که حیدر باغبان باغ زهراست            قـطعا طبیـعی باشد اینگـونه ثـمرها

محاصره‌ست ولی جای هیچ دلهره نیست            که نـور لَم‌ یَـزَلی قابل محاصره نیست

تنش اگرچه به ظاهر اسیر سامره است            نسیم عطر حضورش اسیر سامره نیست

هــوای بــام تـو داریـم مـا هــوایـی‌هـا            خوشا به حال شب و روز سامرایی‌ها

چه نعمتی‌ست سر سفره‌ات نمک خوردن            چه افـتخـار بـزرگی‌ست این گـدایی‌ها

هر دلی بیدار شد در گیر و دار خواب نیست            خواب چیزی غیر مُردن در دل مرداب نیست

خواب بودم در حریمش وقت بیداری رسید            دیدم اینجا هیچ کس مانند من بیدار نیست

از خاک به آسمان رسد نور حیات            چـشمان ستاره‌ها به سمت میـقـات

بر منـبـر نـور مـاه تابـان می‌گـفت            بر سـامـره و دو آفـتـابش صلوات

تو امیرِ لشکـرِ جود و سخایی یا حسن            عسکری هستی ولی چون مجتبایی یا حسن

عرصۀ هفت آسمان را سامرایت خوانده‌اند            با گدایـانت هـمـیشه آشـنـایی یا حـسـن

حُسن تو سِـرِّ عـاشـقی را بـرملا کرد            بر طُـرّۀ زلـف کـمـنـدت اقــتــدا کـرد

شکر آن خدا را که ز لطف بی‌مثالش            روز ازل بـا تـو دلــم را آشــنـا کــرد

زمین شدیـم ولی آسمانِ ما حسن است            کـرانه‌ایـم ولی بی‌کـرانِ ما حسن است

گره گره هـمه اما؛ امـانِ ما حسن است            پُر از حسن لبِ ما نوشِ‌جانِ ما حسن است